خانه تئاتر بولشوی , روسیه

خود ساختمان تئاتر بولشوی به تنهایی یکی از نمادهای سمبلیک در مسکو است و در واقع میتوان گفت مثال دقیقی از معماری کلاسیک است که مشرف به کاخ کرمیلن، رستوران و کافه –بارهایی در فضای باز است. خانه تئاتر بولشویی دومین اپرا بزرگ در اروپا بعد از خانه تئاتر لااسکالا La Scala در میلان ایتالیا است و عظمت و بزرگی از یکطرف و جریان روح هنری از طرف دیگر در جای جای آن همانند مجسمه آپولو تا دیگر قسمت‌های ساختمان و حتی محوطه اطرافش به چشم می‌خورد.

در سال 2002 یک قسمت جدید به همراه امکانات و تجهیزات صدا، روشنایی و ایجاد فضایی صمیمی به این خانه تئاتر اضافه شده است.

خانه تئاتر بولشوی به عنوان تئاتر ملی روسیه قلمداد می‌شود که بیش از 70% از کارهایی که در آن اجرا شده است، شاهکارهای روسیه بوده‌اند. در سال‌های اخیر خانه تئاتر و اپرا بولشوی سعی کرده است که تعداد برنامه‌های اجرایی‌اش را افزایش دهد که در بعضی جاها موفق و در بعضی‌های دیگر ناموفق عمل کرده است و به این ترتیب سعی در افزایش امکانات و اقدامات جدید و هیجان انگیز نظیر ایجاد مجموعه‌ای خاص‌تر برای رقص باله، اجرای باز طراحی شده موسیقی روسی نظیر آهنگ های دمیتری شوستاکوویچ و ایگور استراوینسکی، آهنگ سازی و پیانونوازی سرگئی پروکفیف و نظایر اینها نموده است.

طرفداران پروپاقرص اپرا و رقص‌های باله می‌توانند پیش از دیدن اجراها نسبت به بررسی آن آثار اقدام کنند و سپس بلیط آن اجرا را تهیه کنند، اما برای باقی افراد که برای بار اول قرار است از اینجا بازدید کنند، دیدن سالن‌های تئاتر، معماری وصف ناپذیر و زیبایی نفس‌گیر محوطه داخلی و بیرونی خانه تئاتر بولشوی چیزی بیش از تصورات آنهاست و بازدید از این مکان یک خاطره خوب را در ذهن آنها خواهد ساخت.

برای تهیه بلیط می‌توانید به سایت اینترنتی مجموعه سر بزنید و بلیط‌ها را خریداری نمایید اما باید توجه داشته باشید هزینه خرید اینترنتی کمی بالاتر از خرید از باجه‌های مخصوص خود این تئاتر است. اگرچه بعضی از برنامه‌ها بسیار سریع در بازار فروخته می‌شود و ممکن است کار به بازار سیاه و پرداخت هزینه های بیشتر هم کشیده شود.

نگاهی مختصر به تاریخچه خانه تئاتر بولشوی

در سال 1776 شاهزاده Peter Urusov به کمک مدیر و کارافرین انگلیسی Michael Maddox خانه تئاتر عمومی مسکو را افتتاح می‌نماید. اتفاقاتی روی می‌دهد و مادوکس به عنوان تنها مدیر و دارنده خانه تئاتر در سال 1780 شناخته می‌شود و چون این خانه تئاتر در آن زمان در کنار میدان پتروفسکی ساخته شده بود، مردم آنجا را با همین اسم می‌شناختند. متاسفانه در سال 1805 این خانه تئاتر دچار آتش سوزی می‌شود و بلافاصله مادوکس طی حکمی از کارش برکنار می‌گردد و اداره اینجا به دست دولت می‌افتد و نام آن به خانه تئاتر سلطنتی تغییر می‌یابد.

باتوجه به اینکه از ابتدا نیز بنای این ساختمان چوبی بود، در سال‌های 1812 که ناپلئون بناپارت حمله می‌کند، دوباره این خانه تئاتر به نابودی کشیده می‌شود. در سال 1824 میدان پتروفسکی توسط دولت از نو و به سبک کلاسیک ساخته می‌شود و در همین سال و سال بعدش، ساختمان جدید تئاتر سلطنتی نیز افتتاح می‌شود. طراحی و مسئولیت ساخت این سازه به عهده Osip Bove بوده است که سعی نمود خانه تئاتری همانند خانه تئاتر لا اسکالا La Scala در میلان ایتالیا با گنجایش 2200 نفر را شبیه سازی کند.

در سال 1853 ساختمان تئاتر باز هم دچار حریق می‌شود و بار دیگر کل ساختمان با خاک یکسان می‌شود. این بار معمار بزرگ Albert Kavos براساس طرحی از Bove سازنده اثر قبلی، شروع به طراحی و ساخت این تئاتر کرد که در سال 1856 یعنی دقیقا سه سال بعد از آن آتش سوزی مهیب، دوباره خانه تئاتر افتتاح شد. گشایش مجدد این خانه تئاتر دقیقا مصادف با تاجگذاری الکساندر دوم در ماه آگوست سال 1856 بوده است. در آغاز کار، خانه تئاتر سلطنتی مسکو یک خانه‌ی تئاتر معمولی برای نمایش تئاتر بود اما در دهه 1890 رقصنده ماهر باله به نام Alexander Gorsky شروع به اجرا رقص باله با گروهش نمود و این رشد ادامه پیدا کرد به گونه ای که رهبران ارکستر و خوانندگان افسانه ای نظیر فیودور شالیاپین Fyodor Chaliapin ، لئونید سُبینُو Leonid Sobinov، آنتونیا نزدانوا Antonina Nezhdanova در اینجا برنامه های بسیاری اجرا نمودند و حتی در دهه بعد یعنی دهه 1900 مخصوصا سال‌های 1904 الی 1906 خوانندگان و پیانونوازان مشهور همانند سرگئی راخمانینف در این خانه تئاتر خودنمایی نموده‌اند و در واقع باید بگوییم شهرت این خانه تئاتر در آن زمان‌ها و حتی امروزه مدیون فعالیت‌های این خوانندگان بوده است.

بعد از انقلاب، بولشویک‌ها براین باور بودند که تئاتر یک نماد زائد و اضافی از فرهنگ نخبه گرایی بورژوایی است، در نتیجه کم‌کم حضور تئاتر و این خانه کمرنگ شد. اما قدرت و جبر هیچ وقت نتوانست فرهنگ اجرای تئاتر، دیده شدن و نظایر آن را در روسیه از بین ببرد به طوریکه بعد از جنگ جهانی دوم خانه تئاتر بولشوی با قدرتی بیشتر از قبل بر روی حرکات و رقص باله تمرکز نمود به طوریکه نه تنها در روسیه بلکه در کل جهان معروف شد و دیگر این کشور روسیه بود که ستاره پشت ستاره در زمینه رقص باله همانند زنان مطرحی همچون مایا پلیستسکایا، گالینا اولانووا، اِکاترینا ماکسیموا از یک طرف و از آن طرف مردان رقصنده همچون ولادمیر واسیلیو ، ماریس لیپ و ... تربیت و به دنیا عرضه می‌داشت. با فروپاشی اتحادیه جماهیر شوروی این خانه تئاتر نیز از رونق خود افتاد و دولت و حکومت با سرسختی با خوانندگان، بازیگران و ... برخورد کردند و باعث شدند رکود زیادی دراین حرفه اتفاق بیافتد و بیشتر ستاره‌های آن زمان را مجبور کرده اند که رو به کاری دیگر بیاورند و یا به درخواست‌های رنگین و پر زرق و برق غرب جواب بدهند و کشور را ترک کنند. دقیقا در همین زمان تاریخ روسیه شاهد سرکوب و خفه کردن هرگونه نوآوری و جهت‌گیری بوده است و متاسفانه ادامه نیز پیدا می‌کند.

اگرچه در سال‌های گذشته، سعی شد با اضافه کردن امکانات زیاد به خانه تئاتر بولشوی، حضور رقصنده‌های ماهر روسی و بین المللی نظیر الکسی راتمانسکی Alexei Ratmansky دوباره رونق قبل را به تئاتر برگردانند اما تاکنون نتوانسته‌اند و شاید باید مقدار زمان بیشتری بگذرد تا اینجا همانند سابق شود.