تجارت در مالزی

مردم مالزی افرادی بسیار خونگرم و مهمان‌نواز هستند و ایـرانی‌ها را دوست دارند. با توجه به طبیعت بخشنده این سرزمین، بومی‌ها (كه اكثراً مسلمانند) افرادی خوش‌اخلاق و دست‌و‌دل‌باز هستند. مالزیایی‌ها دارای نظم و ترتیب در كارها به شكل كاملاً اروپایی هستند. با توجه به سرمایه‌گذاری‌های شركت‌های ژاپنی در این كشور، نظارت و مدیریت ژاپنی‌ها در همه جا مشهود است.
تجار خارجی که به مالزی می‌روند با یک «میدان مین» مملو از معماهای فرهنگی روبرو می‌شوند. سه گروه قومی مهم در این کشور وجود دارد که به ترتیب بزرگی عبارتند از مالایی‌ها، چینی‌ها، و هندی‌ها. در مناطق ساراواک و صباح یک سری اقوام بومی دیگر نیز زندگی می‌کنند: ترکیبی از نژادها و گوناگونی قومی در کنار یکدیگر که، پس از ناآرامی‌های هولناک 1969، یکی از موفق‌ترین تجربیات سی ساله اخیر دنیا است. گرچه گوناگونی فرهنگی موجب شده که نوع برخورد مالزیایی‌ها با کار و تجارت متفاوت باشد، اما خوشبختانه یک سری ریسمان‌های مشترک نیز در بین سه گروه قومی اصلی وجود دارد که کار با آنها را راحت‌تر می‌کند.
پس از کسب استقلال در سال 1957 میلادی، دولـت مالزی توسعه کسب و کارهایی که مالکیت و اداره آنها در اختیار بومیان مالایایی بود را در اولویت قرار داد تا در مقایسه با کسب و کارهایی که قبل از زمان استقلال، توسط اقوام و خانواده‌های چینی و هندی توسعه یافته بودند قدرت بیشتری بگیرند و بین آنها توازن برقرار شود. البته آخرین بحران ارزی این کشور باعث تضعیف این سـیاسـت و رفع محدودیت‌های مالکیت کسب و کارها توسط غیرمالایایی‌ها شد. 
دین اسلام و آیین كنفوسیوس و هندو در مالزی رواج دارند که هر سه بر اهمیت وافر «احترام گذاشتن» و «انجام وظیفه» تأکید می‌کنند. ضرورت رعایت احترام باعث گردیده که یک نظام سلسله مراتبی کاملاً روشن در سازمان‌ها و شرکت‌های مالزیایی استقرار یابد که در آن خطوط گزارش‌دهی کاملاً شفاف هستند.